Академско истражувањето за астронаутите собра нови податоци за губење на коскената маса на астронаутите предизвикано од микрогравитацијата до ниво на кое минералната густина на коските може да се врати на Земјата.
Во истражувањето учествувале 14 астронаути и три женски астронаути, со просечна возраст од 47 години, чии мисии траеле четири до седум месеци во вселената, во просек пет и пол месеци.
Една година по враќањето на Земјата, астронаутите имале просечно 2,1 отсто помала минерална густина во тибијата, една од коските на долниот дел од ногата и 1,3 отсто помала јачина на коските.
Деветмина од нив не ја вратиле минералната густина на коските по летот во вселената, доживувајќи трајно губење.
„Знаеме дека астронаутите губат коскена маса при долготрајните вселенски летови. Она што е ново за оваа студија е што ги следевме астронаутите една година по нивното вселенско патување за да видиме дали и како коската се опоравува“, рече професорката Леи Габел од Универзитетот во Калгари и главен автор на студија објавена оваа недела во списанието Scientific Reports.
„Астронаутите доживеаја значително губење на коскената маса за време на шестмесечните вселенски летови – загуба што би очекувале да ја видиме кај постарите возрасни лица во текот на две децении на Земјата – и повратија само околу половина од таа загуба една година по враќањето на Земјата“, рече Габел.
Вселенските агенции ќе треба да ги подобрат режимите на вежбање и диетите за да спречат губење на коскената маса, предупреди Габел.
„За време на летот во вселената, коскените структури стануваат потенки и на крајот некои од коскените шипки се одвојуваат една од друга. Штом астронаутот ќе се врати на Земјата, преостанатите коскени врски може да се згуснат и зајакнат, но оние што се одвоиле во вселената не можат повторно да се прикачат, така што целата структура на коските на астронаутот е трајно променета“, рече Габел.
Астронаутите кои учествувале во истражувањето патувале до вселенската станица во последните седум години. Нивната националност не е наведена во студијата, но се знае дека се од американската вселенска агенција НАСА, Канадската вселенска агенција, Европската вселенска агенција и Јапонската агенција за воздушно истражување.
Патувањето во вселената претставува различни предизвици за човечкото тело, што е клучна грижа на вселенските агенции додека планираат нови истражувања. НАСА, на пример, има намера да испрати астронаути назад на Месечината, а мисијата е планирана за 2025 година. Тоа може да биде увертира за идните мисии на астронаути на Марс или долгорочно присуство на површината на Месечината.
„Микрогравитацијата влијае на многу телесни системи, вклучувајќи ги мускулите и коските “, рече Габел.
„И кардиоваскуларниот систем доживува многу промени. Без гравитацијата да „влече крв“ кон нашите стапала, астронаутите доживуваат промена на течноста што предизвикува повеќе крв да се собира во горниот дел од телото. Ова може да влијае на кардиоваскуларниот систем и видот“, додаде тој.
„Радијацијата е исто така голем здравствен проблем за астронаутите бидејќи колку подалеку патуваат од Земјата, толку е поголема изложеноста на радијација и зголемен ризикот од рак“, предупреди Габел.
Студијата покажала дека подолгите мисии во вселената резултирале и со поголема загуба на коскена маса и со помала веројатност за обновување на коските потоа. Вежбањето за време на летот, како што е тренингот со отпор на вселенската станица, се покажало дека се важни за спречување на губење на мускулите и коските.
Астронаутите кои извршиле повеќе кревање на тегови во вселената отколку на Земјата имаат поголема веројатност да закрепнат побрзо по мисијата. „Има многу што сè уште не знаеме за влијанието на микрогравитацијата врз човековото здравје, особено кога станува збор за вселенски мисии подолги од шест месеци“, рече Габел.