Институтот на Американската вселенска агенција NASA Institute for Advanced Concepts (NIAC) е познат по својата поддршка на необични идеи во областа на астрономијата и вселенското истражување. Од неговото повторно воспоставување во 2011 година, поддржа голем број проекти како дел од трифазна програма.
Но, досега само три проекти добија средства за третата фаза. А еден од нив штотуку објави извештај во кој го опишува создавањето на телескоп кој би можел ефикасно да гледа биопотписи на блиските егзопланети. За тоа би користел чудна процедура – гравитациската леќа на Сонцето.
Третата фаза од проектот беше финансирана со 2 милиони американски долари. Физичарот Слава Туришев, главниот менаџер на првите две фази од проектот, се здружи со The Aerospace Corporation за да го напише извештајот. Извештајот на Centauri Dreams детално го опишува концептот на мисијата и дефинира кои технологии веќе постојат и кои допрва треба да се развиваат.
Што точно е SGL?
Наместо да лансира големо вселенско летало на кое би требало долго време да стигне до далечни региони на вселената, предложената мисија би лансирала неколку мали кубни сателити кои сами ќе се соберат во едно компактно тело за време на 25-годишното патување до точката на Соларната гравитациска леќа (SGL).
SGL е всушност права линија помеѓу некоја ѕвезда околу која орбитира егзопланетата и некаде помеѓу 550 и 1000 астрономски единици (AU) од Сонцето. Ова е огромно растојание, многу поголемо од 156 AU што на Voyager1 му беа потребни 44 години да го помине, пишува Universe Today.
Астрономска единица е единица за должина што се користи во астрономијата. Тоа е приближно еднакво на просечното растојание на Земјата од Сонцето (околу 150 милиони километри).
Посебен метод
Се поставува прашањето, како вселенското летало би можело да достигне три пати поголемо растојание, за речиси половина од времето? Едноставно – речиси ќе се нурне во Сонцето. Користењето на гравитацијата на сонцето е веќе докажан метод. Најбрзото вселенско летало досега, соларната сонда Parker, го користеше токму овој метод.
Сепак, таквите брзини не се лесни за постигнување, особено ако имаме работа со повеќе предмети, а не само со еден. Првиот проблем е од техничка природа. Сончевите едра, главниот погон на оваа мисија, не функционираат толку добро кога се изложени на интензитетот на Сонцето што би било потребно за гравитациска прашка.
Дополнително, електрониката во системот би требало да биде многу поотпорна на радијација од моментално постоечката технологија. Сепак, и двата од овие проблеми имаат потенцијални решенија на кои научниците моментално работат.
Друга тешкотија би била да се координира минувањето на повеќе сателити низ овој тип на макотрпен гравитациски маневар, а истовремено да може координитивно да се здружат за да формираат функционален телескоп.
Но, експертите кои работат на проектот веруваат дека сателитите ќе имаат повеќе од доволно време да се спојат во кохезивна целина за време на 25-годишното патување. По спојувањето, ќе ја имаме технологијата да ги добиеме најдобрите снимки од егзопланети досега.
Неверојатно јасна слика на потенцијално населива егзопланета
Сè уште се дебатира која егзопланета би била најдобриот кандидат за лансирање мисија, бидејќи досега најдовме повеќе од 50 во населливите зони на нивните ѕвезди.
Засега е финансиран само развојот на третата фаза од проектот и прашањето дали самата мисија ќе ги добие сите потребни средства. Но, многу проекти започнуваат токму на овој начин, со детално планирање, при што оваа мисија има поголем потенцијал од повеќето. Со секаква среќа, може да добиеме неверојатно јасна слика за потенцијално населлива егзопланета во одреден момент во следните неколку децении.