Студијата потврди нешто дека тоа е само теорија, имено дека океанската вода ги придружува спуштачките плочи и на тој начин влегува во зоната на транзиција.
Според едно меѓународно истражување, научниците откриле резервоар со вода три пати поголем од волуменот на сите океани под површината на Земјата. Водата е пронајдена помеѓу преодната зона на горната и долната обвивка на Земјата. Истражувачкиот тим анализирал дијамант формиран на 660 метри под површината на Земјата користејќи техники вклучувајќи Раман спектроскопија и спектрометрија FTIR, објави ANI.
Студијата потврди нешто што долго време било само теорија, имено дека океанската вода ги придружува спуштачките плочи и на тој начин влегува во зоната на транзиција. Тоа значи дека водениот циклус на нашата планета ја вклучува внатрешноста на Земјата.
„Овие минерални трансформации во голема мера ги попречуваат движењата на карпите во обвивката“, објаснува проф. Франк Бренкер од Институтот за геонауки на Универзитетот Гете во Франкфурт. На пример, облаците од обвивката — кои се издигнуваат колони од врела карпа мантија — понекогаш застануваат директно под зоната на транзиција. Движењето на масата во спротивна насока исто така застанува.
Бренкер вели: „Подбивачките плочи често имаат потешкотии да ја пробијат целата транзициона зона. Така, во оваа зона под Европа има цели гробишта на такви плочи“.
Сепак, до сега не се знаеше какви се долгорочните ефекти од „вшмукување“ материјал во преодната зона врз неговиот геохемиски состав и дали таму постоеле поголеми количини вода. Бренкер објаснува: „Подигнувачките плочи носат и длабокоморски седименти во внатрешноста на Земјата. Овие седименти можат да задржат големи количества вода и CO2. Но, до сега не беше јасно колку влегува во преодната зона во форма на постабилни водородни минерали и карбонати — и затоа беше исто така нејасно дали таму навистина се складирани големи количини на вода“.
Условите кои преовладуваат секако би биле погодни за тоа. Густите минерали вадслиит и рингвудит можат (за разлика од оливинот на помали длабочини) да складираат големи количини вода – всушност толку големи што транзициската зона теоретски би можела да апсорбира шест пати поголема количина на вода во нашите океани. „Значи, знаевме дека граничниот слој има огромен капацитет за складирање вода“, вели Бренкер. „Сепак, не знаевме дали навистина тоа постои во реалноста“.
Меѓународната студија во која бил вклучен геонаучникот од Франкфурт сега го даде одговорот. Истражувачкиот тим анализирал дијамант од Боцвана, Африка. Формиран е на длабочина од 660 километри, токму на интерфејсот помеѓу преодната зона и долната обвивка, каде што рингвудит е преовладувачкиот минерал. Дијамантите од овој регион се многу ретки, дури и меѓу ретките дијаманти со супер-длабоко потекло, кои сочинуваат само еден процент од дијамантите. Анализите открија дека каменот содржи бројни подмножества од рингвудит — кои покажуваат висока содржина на вода. Понатаму, истражувачката група успеала да го одреди хемискиот состав на каменот. Била речиси иста како онаа на речиси секој фрагмент од карпи пронајден во базалтите насекаде во светот. Ова покажа дека дијамантот дефинитивно потекнува од нормално парче од обвивката на Земјата. „Во оваа студија, покажавме дека транзициската зона не е сув сунѓер, туку содржи значителни количини вода“, вели Бренкер, додавајќи: „Ова, исто така, нè носи чекор поблиску до идејата на Жил Верн за океан во Земјата. ” Разликата е во тоа што таму долу нема океан, туку водена карпа која, според Бренкер, ниту би се чувствувала влажна ниту од неа капе вода, објави NDTV.