Не можеме да ја видиме, да ја почувствуваме, нема мирис ни вкус, а секој ден од небото се спушта пластична магла. Научниците веруваат дека опасно го игнорираме овој невидлив врнеж.
Тим од новозеландски научници од Универзитетот во Окленд направи нова проценка за акумулацијата на микропластични честички во урбаната средина, а нивното истражување, кое беше објавено во списанието Environmental Science & Technology, покажа дека во просек околу 5.000 честички микропластика се акумулираат на квадратен метар од покривите на Окленд секој ден.
Со други зборови, се гушиме во околу 74 тони микропластика на годишно ниво. Ставено во уште поразбирлив контекст, ова е еквивалент на околу три милиони пластични шишиња, пишува Science Alert.
Дека информациите добиени од новото истражување се навистина зачудувачки говори и податокот дека станува збор за многу поголемо количество прашина со микропластика отколку што неодамна беше пресметано дека ќе лебди во Лондон, Хамбург или Париз, кои се многу поголеми градови од Окланд.
Студијата од 2020 година проценува дека во просек ќе паднат само 771 честички микропластика по квадратен метар на покривите во Лондон. Веројатно е дека претходните проценки за квалитетот на воздухот, како оние пријавени во Лондон, едноставно не ја измериле најмалата микропластика во оптек.
Не постои стандард за мерење на микропластика во воздухот
Всушност, не постои стандардна методологија или протокол за идентификација на микропластика во воздухот, што значи дека секоја научна студија се спроведува на малку поинаков начин. Како што способноста за научно мерење на најситната микропластика продолжува да се подобрува, експертите забележуваат многу повеќе од овие честички кои демнат во воздухот околу нас од кога било досега.
Првичните научни истражувања во човечките бели дробови сугерираат дека микропластиката дури циркулира во нашиот респираторен систем, иако со непознати здравствени последици.
Идните истражувања треба да квантифицираат точно колку пластика вдишуваме. Станува сè појасно дека ова е важен начин на изложеност, вели хемичарот Џоел Ринделауб од Универзитетот во Окленд.
PE, PC, PET…
Резултатите од студијата во Нов Зеланд се засноваат на 9-неделна студија на две локации во Окленд – едното се наоѓало на покривот на зградата на универзитетот, а другото на ограда во предградие на градот. Микропластиката во воздухот се фаќа со помош на инка и тегла.
Научниците од Нов Зеланд броеле остатоци од осум различни видови пластика во воздухот на двете мерни места. Најпродуктивни беа полиетилен (PE), кој се користи во кеси и шишиња за намирници, поликарбонат (PC), кој се користи во заштитна опрема и медицински помагала и полиетилен терефталат (PET), кој се користи во пакување храна и пијалоци.
Повеќето од честичките фатени за време на експериментот биле со големина помеѓу 10 и 50 микрометри. Повеќето од нив биле пластични фрагменти, а само 3 отсто биле поголеми од 100 микрометри.
Како што се зголемуваат ветровитите, микропластиката фатена во градот има тенденција да се зголемува во количината, а резултатите од истражувањето сугерираат дека воздушната пластика што лебди околу Окленд до одреден степен е подигната од ветерот и брановите на брегот.
Голем проблем за животната средина и здравјето на луѓето?
Исто така, ова може да биде уште една потенцијална причина зошто се чини дека има помалку пластика во воздухот во Германија и Англија. Но, дури и во континенталната внатрешност, лебдечките микрозагадувачи уште се голем проблем. Во 2021 година, научниците предупредија дека микропластиката во воздухот е толку присутна во атмосферата што можеби веќе влијае на климатските промени на Земјата. Во иднина, ако концентрациите продолжат да растат, честичките би можеле да го влошат ефектот на стаклена градина со апсорпција и расејување на светлината и топлината.
Научниците сè уште не знаат дали микропластиката во воздухот има влијание врз здравјето на луѓето, но колку е помал пластичниот фрагмент или влакно, толку е поголема веројатноста тие да преминат во човечките клетки преку респираторниот систем.
