Астрономите неодамна открија дека Сонцето, централната ѕвезда на нашиот Сончев систем, има малку помал радиус отколку што се веруваше. Нивното откритие може да има длабоки импликации за нашето разбирање на внатрешните процеси на Сонцето.
Во студија која моментално е под рецензија и достапна во репозитарот arXiv, астрофизичарите Масао Таката и Даглас Гоф ја истражуваа внатрешната динамика на Сонцето со испитување на звучните бранови заробени во неговата топла плазма, познати како p-модови. Овие p-модови нудат посеопфатен поглед на внатрешноста на Сонцето во споредба со другите осцилации на звучните бранови.
Нов модел за мерење на радиусот на Сонцето
За да се разбере значењето на ова откритие, Сонцето може да се замисли како постојано вибрирачко ѕвоно, постојано вознемирено од бројни сили, кое произведува безброј осцилирачки звучни бранови или „модови“. Овие модови вклучуваат p-бранови, поврзани со флуктуации на притисокот и g-модови, кои се движат нагоре и надолу поради гравитацијата и се нарекуваат f-модови кога се поблиску до површината на Сонцето.
Како што ѕвездите стануваат погусти, се појавуваат различни начини за да се опишат нивните карактеристики. F-модовите се особено корисни за проучување на топлата плазма на Сонцето, додека p-модовите се клучни за разбирање на „сферичните хармоници“ на Сонцето.
P-модовите потекнуваат од флуктуации на притисокот во внатрешноста на Сонцето. Додека овие бранови патуваат нанадвор и стигнуваат до површината на Сонцето, тие се рефлектираат навнатре и се наведнуваат додека минуваат низ турбулентната плазма. Со анализа на голем број од овие форми, научниците можат да направат детална слика за структурата и однесувањето на Сонцето.
Прилагодувањето може да биде сложено
Традиционално, референтниот модел на сеизмичкиот радиус на Сонцето се заснова на f-модовите. Сепак, некои астрономи тврдат дека f-модовите не се целосно сигурни бидејќи тие не се протегаат до работ на фотосферата на Сонцето. Наместо тоа, се чини дека тие комуницираат со „фантомска површина“, објаснија Таката и Гоф.
P-модовите се сметаат за посигурни бидејќи тие се помалку под влијание на магнетните полиња и турбуленциите во горниот граничен слој на зоната на конвекција на Сонцето. Таката и Гоф тврдат дека при одредување на радиусот на Сонцето преку сеизмички мерења, најпосакуваниот избор треба да бидат p-модовите.
Нивните пресметки, базирани исклучиво на фреквенциите на режимот p, сугерираат дека фотосферскиот радиус на Сонцето е малку помал од конвенционалниот соларен модел. Иако разликата е мала, таа има значителни импликации.
Астрофизичарката Емили Брунсден, која не беше вклучена во студијата, истакна дека прилагодувањето на традиционалниот модел за да се приспособат на овие наоди би било сложено поради мноштвото фактори кои се во игра.
