Најголемата забележана соларна бура во историјата, Настанот Карингтон, очигледно беше поредок и поекстремен феномен отколку што мислевме.
На почетокот на септември 1859 година, атмосферата на Земјата беше погодена од огромен сончев одблесок и исфрлање коронална маса. Бурата уништи телеграфски мрежи во САД, некои телеграфски работници беа погодени од струен удар, а поларната светлина беше видлива дури до Централна Америка.
Доколку такво нешто се случи денес, би имало катастрофални последици во практична смисла бидејќи бурата би ги оневозможила сателитите, комуникациските системи и електричните мрежи, пишува New Scientist.
Многу редок настан
Повеќето од она што го знаеме за Настанот Карингтон доаѓа од описите на астрономите од тоа време, како што е Англичанецот Ричард Карингтон, или магнетни снимки од опсерваторија во Индија. Сепак, ниту еден од овие извештаи не содржи детални информации кои би можеле да укажат на точниот магнетен интензитет на бурата, па досега беше тешко прецизно да се одреди интензитетот на настанот и да се спореди со оние од модерната историја.
Така, Сиаран Беган од Британскиот геолошки институт и неговите колеги дигитализираа снимки на магнетното поле на Земјата за време на Настанот Карингтон, направени од две опсерватории во Лондон, Кју и Гринич. Интензитетот и брзината на промената на магнетното поле за време на бурата укажаа дека се работи за бура што се случува барем еднаш во 100 или дури еднаш во 1000 години.
„Стапката на промена на интензитетот на магнетното поле беше најмалку 500 нанотесли во минута, што е прилично конзистентно со она што го сугерираа оригиналните документи од 1861 година. Ова докажува дека бурата Карингтон била екстремен настан“, рече Беган. „Тоа е, тоа беше соларна бура двојно посилна од очекуваното за онаа што се случува еднаш на сто години, што е околу 350 нанотесли“, додаде тој.
Истражување со конкретни податоци
Научниците пронајдоа и читања од друга геомагнетна бура, која се случи неколку дена пред Настанот Карингтон, што можеби придонесе за екстремната природа на второто. Имено, претходната бура можеби однела дел од сончевиот ветер (плазма од протони и електрони), по што следното исфрлање на короналната маса имало „почиста патека“ кон Земјата.
„Ова потврдува дека тоа беше навистина екстремен настан. Порано слушавме дека настанот во Карингтон се случува еднаш на сто години, но сето тоа беше гласини. Затоа е добро да се има истражување со конкретни податоци кои го потврдуваат тоа”, вели астрофизичарот Равиндра Десаи од Универзитетот во Ворвик во ОК.
