Тим научници од американскиот Универзитет Харвард покажа дека алгите можат да растат во биопластика на Марс, отворајќи го патот за идни вселенски бази изградени од живи ресурси.
Замислете да го одгледувате својот дом на Марс од алги и биопластика. Робин Вордсворт од Универзитетот Харвард и неговиот тим докажаа дел од таа визија во лабораториски услови слични на оние на Марс.
Вордсворт планира едноставен сет на алатки: алги, биореактор, 3D печатач и садови од биопластика изработени од растителна пластика (PLA). Алгите растат во тие садови, потоа се претвораат во уште повеќе биопластика за печатење нови садови, создавајќи самоодржлив систем.
„Концептот е да го користите материјалот за изградба на своето живеалиште, кое може да биде изградено од самата биологија“, објаснува Вордсворт.
Тестирање на марсовски услови
Неговиот тим ја одгледал зелената алга Dunaliella tertiolecta во тенки PLA садови внатре во комори што ги имитираат условите на Марс – односно воздушен притисок од 0,6% во споредба со Земјата и над 98% јаглерод диоксид. По 10 дена, алгите фотосинтетизирале речиси исто добро како и на Земјата. Истражувањето поврзано со ова е објавено во списанието Science Advances.
Амор Менезес од Универзитетот на Флорида, кој не учествувал во истражувањето, го нарекува ова откритие исклучително возбудливо.
„Патувањето до Марс и престојот таму ќе трае неколку години, па не можеме да понесеме сè со себе. Ова покажува дека биопластиката потенцијално може да го поддржува животот во услови слични на оние на Марс“, изјави Менезес за New Scientist.
Рафид Квајум од Универзитетот Харвард, кој исто така не учествувал во студијата, го припишува успехот на години тимска работа меѓу физичари, инженери и планетарни научници.
„Физичари, инженери, планетарни научници – сите некако се собравме… за да ги направиме средините надвор од Земјата попогодни за живеење“, вели Квајум за New Scientist.
Тимот следно ќе ги тестира материјалите во вакуум и на вселенски летала.
„Ова е секако важно за овозможување на луѓето да живеат надвор од Земјата во иднина, но и како фундаментално прашање – да го разбереме опсегот на начини на кои животот може да биде поддржан“, заклучува Вордсворт.
