Футуристичката технологија на астрофизичарите од Стенфорд би можела да овозможи значително понапредно астрономско снимање.
Откако беше откриена првата егзопланета во 1992 година, астрономите открија повеќе од 5.000 планети на кои би можел да има живот. Но, за нив знаеме само дека постојат; се останато е претежно обвиткано во тајност. За да ги заобиколат физичките ограничувања на телескопот, астрофизичарите од Универзитетот Стенфорд развија нова концептуална техника на сликање која би била 1.000 пати попрецизна од денешната технологија.
Гравитациско поле
Користејќи ја предноста на ефектот на гравитациски леќи, научниците би можеле да креираат далеку понапредни слики од моментно достапните. Концептот на манипулирање со гравитациските леќи е опишан во The Astrophysical Journalu.
Со позиционирање на телескопот, Сонцето и егзопланетите во линија со Сонцето во средина, научниците би можеле да го искористат гравитациското поле на Сонцето за да ја зголемат светлината од егзопланетите. За разлика од лупата што има заоблена површина што ја свиткува светлината, гравитациската леќа има закривен простор-време што ви овозможува да снимате оддалечени објекти.
Новиот метод може да ја реконструира површината на планетите од една слика, снимена директно во Сонцето. Со фаќање на светлосниот прстен што егзопланетата го формира околу Сонцето, алгоритмот може да ја отстрани светлината од прстенот со обратно свиткување на гравитациската леќа, што го претвора прстенот во кружна планета.
Оддалечен телескоп
За да се сними слика од егзопланетата преку сончева гравитациона леќа, телескопот би требало да биде поставен најмалку 14 пати подалеку отколку што е Плутон од Сонцето, односно зад работ на Сончевиот систем и подалеку отколку што луѓето испратиле некое вселенско летало. Но, таа оддалеченост е само мал дел од светлосните години помеѓу Сонцето и егзопланетите.
За веднаш да ја снимиме егзопланетата во резолуција што ја опишуваат научниците, ќе ни треба телескоп 20 пати поширок од Земјата. Користејќи ја сончевата гравитација како телескопот, научниците тоа можат да го искористат како масивна природна леќа. Телескопот со големина на Хабл, во комбинација со соларна гравитациска леќа, би бил доволен за да се сними егзопланета со доволна моќ за снимање на фини детали на површината.
Истражувачите велат дека ќе поминат најмалку 50 години пред да се примени оваа технологија, а веројатно и подолго. Ќе ни требаат побрзи вселенски летала, бидејќи, со сегашната технологија, би можеле да бидат потребни 100 години да допатуваат до леќата. Со користење на соларни едра или Сонцето како гравитациона прачка, тоа време би можело да се скрати на 20 до 40 години. А тоа е малку време во споредба со можноста да си пронајдеме резервна планета.